جوان کمرو

شنیدم در دهی در آنور آباد                         جوانی سخت کمرو گشت داماد
چنان کمرو که اخذ اجرت خود            زشرم«ورمنه» رویش نمی شد
تو گوئی جز سکوت و جز شنفتن         ندارد هیچ زادی بهر گفتن
شب عیش و زفاف و وصل آمد             جوان حجله با صد خجلت آمد
دو محرم را به خلوت کرده بودند         فراش وصل را گسترده بودند
مهیّا مُقتَضی وضعی و مفقود                  گل وگلچین ورخصت هرسه موجود
همین مانده بر افکندن نقابی                 کناری ، بوسه ای و فتح بابی
 ولی کمرو جوان هر رشته می تافت       برای گفت وگو حرفی نمی یافت
عروس از انتظار خود کلافه                    زبی تابی و خشمش پر، قیافه
به قول پیرهای استخوان دار                   جوان خندان شود از کاه دیوار
جوان و این قدر بی حال و کمرو ؟          ندانم کاه دیوار است یا شو ؟
سرانجام آن جوا دل را به دریا....                      زد وپرسید از همسر که: آیا ؟
تو می دانی اصول دین بود چند ؟                       عروسش زد تمسخر با لبخند
که حجله است این نه گورای خانه اباد     نکیر و منکری تو یا که داماد؟!
«خدایا حجله ام را گور گردان                  ز من این کرّه خر را دور گردان»